Rozdział VII

Następny tydzień minął całkiem fajnie. Pokazałam Liamowi całą okolicę i szczerze mówiąc zdziwiło mnie to, że tak bardzo chciał zwiedzać dalej. Byliśmy w parku, gdzie cudownie śpiewały ptaki, byliśmy na placu zabaw gdzie wesoło bawiły się dzieci i byliśmy kilka razy w kinie na nie do końca interesujących filmach. Dzisiaj mieliśmy zamiar wybrać się do pobliskiej kafejki na jakieś ciastko. Słońce prażyło niesamowicie i nawet przez chwilę nie zawiał wiatr. Payne siedział już na dole i pewnie czytał kolorowe czasopisma leżące na stole. Założyłam szybko swoje krótkie, białe spodenki i luźną niebieską bluzkę. Weszłam z szerokim uśmiechem do pomieszczenia gdzie znajdował się mój kuzyn i puściłam mu oczko. Ruszył w moją stronę i dźgnął mnie palcem z lewy bok. Zachichotałam, a po chwili spiorunowałam go wzrokiem. Oznajmiłam mamie, że wychodzimy i już po kilku sekundach staliśmy za murami domu. Och, było tak gorąco, że nie dało się oddychać. Z mojego czoła zaczęły cieknąć niewielkie kropelki potu. Liam zauważył to i zaczął się ze mnie śmiać.

-Jesteś tak gorąca, że ta pogoda nie powinna na ciebie działać. - uniósł  do góry brwi poruszając nimi w zabawny sposób. To miał być komplement czy raczej ironia ? 

-Echem... i mówi to koleś, który sam wyciska z siebie wody. - pokazałam mu język śmiejąc się przy tym głośno.

Droga zleciała nam szybko i nim się obejrzeliśmy, byliśmy już przed drzwiami kafejki. "U Cowella" - przeczytałam duży szyld na budynku i weszłam do środka ciągnąć za sobą towarzysza. Mimo, że kawiarenka znajdowała się niedaleko mojego domu, nigdy w niej nie byłam. Właściwie to nigdy nie chodziłam na ciastka, bo nie miałam z kim. Harry zawsze zabierał mnie w inne miejsca. Chłopak z kręconymi włosami znów pojawił się w moich myślach. Wciąż przeżywałam jego wyjazd. Towarzystwo Payne'a dawało mi otuchy, ale to nie to samo co przy Hazzie. Z nim czułam się w pełni szczęśliwa. Nawet głuche cisze nie były dla nas niezręczne. Do głowy wpadło mi pewne wspomnienie związane z przyjacielem. Było to jedno z najlepszych wspomnień z nich związanych.

Trzy dni przed jego wyjazdem. Hazz wpadł do mojego pokoju z hukiem i rzucił mi się w ramiona. Napędził mi wielkiego stracha kiedy nagle zaczął płakać z niewiadomych przyczyn. Dopiero po kilkunastu minutach stuknął mnie lekko w głowę i zaczął się śmiać. Wyobrażam sobie jaką musiałam strzelić wtedy minę. Nie miałam zielonego pojęcia o co mu chodziło. Łzy ciekły mu przez dobre osiem minut, a już za chwilę leżał na ziemi ze śmiechu. Ja rozumiem, że dziewczyny mają wahania nastroju i w ogóle, ale on ? 

-Harry co to ma znaczyć ? - spojrzałam na niego zdezorientowana, a on zaczął się jeszcze głośniej śmiać.

-Och, dlaczego tego nie nagrałem ? Byłabyś gwiazdą internetu. - spojrzał na mnie i znów wybuchnął śmiechem.

-Przestań. Naprawdę się wystraszyłam. - naburmuszona usiadłam na swoim łóżku i odwróciłam wzrok w stronę okna.

-Nie gniewaj się. Lubię patrzeć jak się wkurzasz...

-No to proszę, patrz. - odrzekłam szybko i pokazałam mu język.

-Daj mi dokończyć. Lubię patrzeć jak się wkurzasz... - przysiadł obok mnie i położył swoją prawą dłoń na moim udzie. Natychmiast zrobiło mi się gorąco i czułam jak policzki zaczynają mi się czerwienić - ... ale to nie jest przyjemne uczucie kiedy się na mnie gniewasz. - dokończył i przejechał dłonią po mojej nodze kończąc na łydce. Śledziłam wzrokiem jego palce, które od czasu do czasu wystukiwały na mojej kończynie jakiś  rytm. Spojrzałam na Harry'ego chcąc wyłapać z jego twarzy jakieś uczucia, ale pech sprawił, że on także patrzył prosto na mnie. Nasze oczy się spotkały i wpatrywały w siebie przez jakiś czas. Nie byłam w stanie dokładnie określić ile to trwało, bo myślami byłam całkiem gdzie indziej. Nigdy nie czułam się tak przy Stylesie. Dotykaliśmy się przecież nie raz. Jednak tamte gesty nie wywołały u mnie motylków w brzuchu. Podniosłam rękę i ...

- Heeeeeeeeeej ! - Liam "pomachał" mi tuż przed nosem i spojrzał na mnie zaskoczony. Kiedy napotkałam jego wzrok odetchnął z ulgą. - Boże, myślałem, że zamroziło cię albo zasnęłaś z otwartymi oczami.

-Przepraszam, zamyśliłam się. - zerknęłam kątem oka na kafejkę. Szczerze mówiąc nawet nie spostrzegłam kiedy usiedliśmy, a miejsce mieliśmy całkiem dobre. Przy bufecie stała wysoka dziewczyna o brązowych włosach zwisających niewiele za ramiona. Miała niebieskie oczy i wyraziste rysy twarzy. Wyglądała na bardzo młodą i na pierwszy rzut oka wydawała się być całkiem miłą dziewczyną. Po chwili podeszła do naszego stolika z notesem w dłoni i zapytała o zamówienie.

-Ja poproszę sernik i jakiś chłodny napój. - spojrzałam na nią ukradkiem i dostrzegłam, że owa dziewczyna była na pewno w moim wieku. Może dorabia sobie tutaj przez wakacje ? 

- A dla pana ? - spytała i spojrzała z szerokim uśmiechem na mojego kuzyna. Ku mojemu zdziwieniu on wcale nie miał zamiaru niczego zamawiać. Wlepił swój wzrok w kelnerkę i się do niej uśmiechnął.

- Jaki pan ? Liam jestem. - podał jej swoją dłoń, a ona zwinnie, ale delikatnie ją ujęła.

- Miło cię poznać. Mów mi Dominika. - puściła mu oczko śmiejąc się przy tym cicho.

- A ja jestem Lou... ble ble ble... kogo to obchodzi ?  - wymamrotałam pod nosem z nadzieją, że nikt tego nie usłyszy, ale owa Dominika miała najwyraźniej bardzo dobry słuch.

- A więc ciebie także miło poznać, Lou. - posłała mi uśmiech, który z niechęcią odwzajemniłam. - W takim razie czego sobie życzysz, chłopcze ? - znów zwróciła się do Payne'a . Tym razem jednak zamówił coś do jedzenia. 

-Co to miało znaczyć ?! - wrzasnęłam, kiedy dziewczyna poszła z zapisanym notesikiem do innego stolika. 

-Nic. To już nawet nie można uśmiechnąć się do kelnerki ? - zapytał ze słodkim uśmiechem na twarzy.

-Gdyby to był jeszcze uśmiech... ty z nią flirtowałeś, Liam. To było czuć na kilometr. - pokiwałam głową i wróciłam do swojej wcześniejszej pozycji, gdyż przed nami znów pojawiła się wysoka szatynka.

-Smacznego życzę ! - podała mi mój sernik i colę, a obok Liam'a postawiła deser lodowy.

-Dzięki. - uśmiechnęłam się do niej, bo zauważyłam, że starała się być miła. A może była ? Tylko, że ja nie przywiązywałam do tego większej uwagi. Chyba za szybko oceniam ludzi. Westchnęłam cicho i
zabrałam się za ciastko leżące przede mną.

Kiedy oboje skończyliśmy jeść, zaczęliśmy najzwyczajniej w świecie rozmawiać.  O wszystkim i o niczym jak to się mówi.

- Do widzenia ! - usłyszeliśmy z daleka i dostrzegliśmy, że "nasza koleżanka" właśnie kończy swoją dniówkę i kieruję się w stronę wyjścia.

-Zaczekaj ! - zawołał Liam, a ta się odwróciła i wydała z siebie tylko ciche " hyym ?" . Szatyn zapytał ją o to, czy nie chciałaby może wybrać się z nim jutro na spacer. Dominika kiwnęła głowa i wspomniała, że miło by było gdybym przyszła także ja. 

-Przepraszam, ale strasznie się spieszę. - skrzywiła się i wyjrzała przez okno jakby patrzyła na kogoś lub coś.

- Jasne, leć. Spotkamy się tutaj o tej samej godzinie, dobrze ? 

- Pewnie. Do zobaczenia ! - pokiwała nam na pożegnanie i jak z procy wyleciała na zewnątrz.

-No, całkiem zabawna z niej osóbka. - wzruszyłam ramionami i rozejrzałam się dookoła. W kawiarence zaczęło powoli pustoszeć, co oznaczało, że my także powinniśmy się już zbierać. Zapłaciliśmy rachunek, wyszliśmy i pokierowaliśmy się w stronę domu.

-Mama gdzieś wyszła. Zostawiła kartkę na stole. - podniosłam do góry kawałek białego papieru i pokazałam go Liamowi. Ten kiwnął głową i usiadł na kanapie włączając telewizję. - Szkoda, że pojutrze wracasz do domu. Mam nadzieję, że będziesz odwiedzał  nas częściej. - podniosłam brew do góry i zdałam sobie sprawę, że mój tymczasowy współlokator wcale mnie nie słuchał, bo w telewizji leciał jakiś mecz. Westchnęłam i udałam się do łazienki. Przysiadłam sobie na pralce i wyciągnęłam z kieszeni swoją komórkę. Przez chwilę bawiłam się nią w dłoniach, aż w końcu wybrałam pewien  numer i nacisnęłam zieloną słuchawkę.

- Halo ? - odezwał się głos po drugiej stronie.

-Cześć, Harreh. To znów ja. Nie przeszkadzam, prawda ? - zapytałam .

- Nie. Miło słyszeć twój głos. - zaśmiał się melodyjnie, a przed moimi oczami ukazał się jego obraz. Przez ułamek sekundy widziałam jego szeroki uśmiech, z którego wyłaniały się białe jak śnieg zęby, a niesforne loczki opadały na czoło. 

-Twój też. Tęsknię...- powiedziałam ze smutkiem i zaczęłam bawić się breloczkiem od kluczy, który teraz zdawał się być całkiem interesującym przedmiotem. - Nawet nie wyobrażasz sobie tego jaką pustką tu wieje odkąd cię nie ma. Tak, na szczęście mam Liama, ale nikt nie zastąpi ciebie. Jesteś idealny sam w sobie. - uśmiechnęłam się do siebie i oparłam głowę o ścianę.

-Nie zamartwiaj się tym, Louise... Może niedługo się zobaczymy. w końcu aż tak daleko od siebie nie mieszkamy. A zresztą przyjechałbym do ciebie nawet jeśli dzieliłyby nas miliony kilometrów.

-No widzisz ? Właśnie dlatego tak bardzo mi ciebie brakuje. Wracaj do mnie ! - powiedziałam z grymasem i mimowolnie kopnęłam nogą w szafkę.

-Widzę, że stałaś się trochę nerwowa. - zrobił głośne "hahaha" , co znacznie poprawiło mi humor.

-Idę do Liama. Pewnie rozsypał czipsy na kanapie. A mama nie bedzie zadowolona z takiego widoku. 

- Pozdrów ją ode mnie.

-Ty swoich rodziców też ode mnie uściskaj. - uniosłam kąciki ust do góry i czekałam az Harry pierwszy zacznie się ze mną zegnać. Tak tez zrobił. na szczęście.

- Dzięki, że zadzwoniłaś. Twój głos jest jak anielski śpiew, jak woda na pustyni  .- mówił tak poetycko, że zaczęłam się z tego śmiać mimo,  że wywołało to u mnie niezwykłe uczucie. 

- Tak, tak, Lokaty. Daruj sobie takie teksty. - powiedziałam dalej się śmiejąc. Hazz nie był dłużny i także zaczął chichotać.

- Pa, mała. Śpij dobrze.

- Jest dopiero piąta po południu . Powinieneś chyba spojrzec na zegarek.

- To tak na zapas. Jak się kogoś ko....ach, nieważne. Do usłyszenia ! - odpowiedział szybko.

- Jak się kogoś kooooo to co ? - zapytałam cwanie i oczekiwałam od przyjaciela odpowiedzi.

- Powiem ci jak się zobaczymy . Idź wreszcie do salonu, bo jeszcze chwila a zatopisz się w chrupkach !

- Okey, okey. Na razie.

Odłączyłam się . Weszłam do pokoju, ale na szczęście panował  w nim porządek. Przysiadłam się obok kuzyna, oparłam głowę o jego ramię i zaczęłam wpatrywać się w ekran telewizora. Chociaż tak naprawdę nie interesowało mnie to, co w nim właśnie leciało.

______

Dobra, kompletny brak weny. Ale długo nie dodawałam więc musiałam jakoś się zebrać. 

Jakiekolwiek pytania ? Mój twitter : @MarikaLoves1D

A tutaj drugi blog :) [o Larrym] : KLIKNIJ

Dziękuję za przeczytanie ; )